(!) نکته نظری در مورد مقاله ی « در ستایش عشق زمینی »
نوشته ی دکتر سروش
عرض ادب و سلام :
اصولا اکثریت ( نه همه ) بر این عادتیم که برای بیان مطلب یا موضوعی ، کلی صغری و کبری بچینیم . لزوما همیشه این طور نیست ، اما عموما همین است .
این نوع گفتار هم ریشه در خیلی گزینه ها دارد که از مجال این گفتار و این مکان خارج است .
وقتی در مورد موضوعی میخواهیم سخنی ارائه دهیم ، معمولا چهار چوب آن را از پیش تعیین میکنیم و سپس در همان راستا ، به مسیر خود ادامه میدهیم . موضوع گفتار و نوشتار هم ، هیچ فرقی نمیکند .
وقتی ، کادر و چهار چوب موضوع را برای شنونده و یا خواننده بیان کردیم ، نباید در طی گفتار و نوشتار آن مطلب ، به دو گانه گویی بپردازیم . البته تمثیل و کنایه و حاشیه هایی میتوانیم به آن اضافه کنیم ، اما باید به گونه ای باشد که همه ی آنها ، حول محور کلام اصلی باشد .
دکتر سروش مقاله ی خود را با چهار چوب « در ستایش عشق زمینی » شروع میکند . پس میبایست آنچه بیان میکند در همین راستا باشد . و توصیف در همین کادر .
اما کاملا مشهود است که ایشان درد دیگری دارد به نام « محدودیت ارتباط دختران و پسران » در جامعه ی کنونی . و یا « محدودیت عشق ورزیدن دختران و پسران » به همدیگر . و منابعی که این محدودیت را ایجاد کرده اند . و باید گفت که اصل سخن ایشان نیز ، همین است . اما برای گفتن آن ، از همان صغری و کبری ، بهره میبرد .
همین جاست که آن دو گانه گویی که عرض کردم ، پدید می آید .
دو مقوله ی توصیف و انتقاد را ، به زور در مقوله ی توصیف گنجانده است . و این ، از زیبایی قلم کاسته است .
حتی اگر این دو مطلب ، به نحوی با هم نقطه ی اشتراکی نیز میداشتند ( که دارند ) ، می بایست در یک گفتار « در ستایش عشق زمینی » را بیان میکرد و در گفتاری دیگر « انتقاد از وضع موجود » را . اما نه اینکه ، از نام آن یکی ، برای گفتن این یکی سود می جست .
ظاهرا دیدگاه من ، از نوشته ی خود دکتر سروش بیشتر شد . متشکر و ممنون از حوصله ی همه ی شما عزیزان . والسلام .
دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی در ستایش عشق زمینی
سمت چپ بالا گزینه ای هست به اسم دریافت!!!!!
روش یه کلیک کنی حله !!!!!!
نوشته ی دکتر سروش
عرض ادب و سلام :
اصولا اکثریت ( نه همه ) بر این عادتیم که برای بیان مطلب یا موضوعی ، کلی صغری و کبری بچینیم . لزوما همیشه این طور نیست ، اما عموما همین است .
این نوع گفتار هم ریشه در خیلی گزینه ها دارد که از مجال این گفتار و این مکان خارج است .
وقتی در مورد موضوعی میخواهیم سخنی ارائه دهیم ، معمولا چهار چوب آن را از پیش تعیین میکنیم و سپس در همان راستا ، به مسیر خود ادامه میدهیم . موضوع گفتار و نوشتار هم ، هیچ فرقی نمیکند .
وقتی ، کادر و چهار چوب موضوع را برای شنونده و یا خواننده بیان کردیم ، نباید در طی گفتار و نوشتار آن مطلب ، به دو گانه گویی بپردازیم . البته تمثیل و کنایه و حاشیه هایی میتوانیم به آن اضافه کنیم ، اما باید به گونه ای باشد که همه ی آنها ، حول محور کلام اصلی باشد .
دکتر سروش مقاله ی خود را با چهار چوب « در ستایش عشق زمینی » شروع میکند . پس میبایست آنچه بیان میکند در همین راستا باشد . و توصیف در همین کادر .
اما کاملا مشهود است که ایشان درد دیگری دارد به نام « محدودیت ارتباط دختران و پسران » در جامعه ی کنونی . و یا « محدودیت عشق ورزیدن دختران و پسران » به همدیگر . و منابعی که این محدودیت را ایجاد کرده اند . و باید گفت که اصل سخن ایشان نیز ، همین است . اما برای گفتن آن ، از همان صغری و کبری ، بهره میبرد .
همین جاست که آن دو گانه گویی که عرض کردم ، پدید می آید .
دو مقوله ی توصیف و انتقاد را ، به زور در مقوله ی توصیف گنجانده است . و این ، از زیبایی قلم کاسته است .
حتی اگر این دو مطلب ، به نحوی با هم نقطه ی اشتراکی نیز میداشتند ( که دارند ) ، می بایست در یک گفتار « در ستایش عشق زمینی » را بیان میکرد و در گفتاری دیگر « انتقاد از وضع موجود » را . اما نه اینکه ، از نام آن یکی ، برای گفتن این یکی سود می جست .
ظاهرا دیدگاه من ، از نوشته ی خود دکتر سروش بیشتر شد . متشکر و ممنون از حوصله ی همه ی شما عزیزان . والسلام .